Een pauw doet wat hij wil

Wij hebben een pauw in onze tuin en die zal helaas moeten verhuizen

Een pauw is geen alledaags huisdier, daar ben ik mij van bewust. Wij hebben het dier dan ook niet zelf uitgekozen. Hij koos ons, door op een winterse dag ruim 2 jaar geleden gewoon ons erf op te lopen en zijn weg te zoeken via de garage naar de tuin om zich daar aan te sluiten bij onze kippen. Hij at hetzelfde voer, was totaal niet onder de indruk van katten of de hond en 's avonds zette hij zich bovenop het kippenhok.

Niemand melde zich voor het dier en hij liep ons niet in de weg dus we lieten hem zitten. Wat wij weten over de verzorging van een pauw hebben we in de tijd erna geleerd. We vonden het vooral heel speciaal dat hij bij ons wilde wonen.

Ondertussen weet ik dat de meeste mensen zo aan hun eerste pauw komen. Een mannetjes pauw gaat namelijk op wandel.

Never a dull moment

Een pauw kan je bezig houden. Zo ging hij de eerste lente ineens vliegen en roepen op de daken van onze buren. Hij zocht een vrouwtje. Dus kochten we hem een vrouwtje.

Hij kwam ons ooit eens halen voor een klein drama in de tuin en vloog toen in paniek door het raam van onze garage. Zonder een schrammetje op te lopen overigens.

Nog niet zo heel lang geleden moesten we hem gaan invangen op de begraafplaats. Wat best een interessante operatie is op een plaats waar toch stilte en sereniteit wordt gevraagd.

De eerste zomer na zijn komst lag de tuin vol lag met staartveren. Hij verloor ze bijna allemaal. (Tot groot enthousiasme van de kinderen van een vriendin. Die vroegen wekelijks om nieuwe pauwenveren.) We dachten dat hij kaal werd, maar in de winter groeide de veren weer terug, werd zijn staart groter en kreeg hij meer van die kenmerkende blauwe ogen in zijn veren.

Wist je trouwens dat het eigenlijk geen staartveren zijn maar rugveren? Zijn staart is in principe heel kort zoals die van een vrouwtjespauw. Als hij gaat pronken of dansen dan schuddelt hij met die korte staart en maakt hij stapjes opzij en weer terug. Ergens tijdens die dans zet hij ineens zijn lange nekveren omhoog en schudt hij ze uit als een Spaanse waaier. Vaak laat hij ze op een speciale manier trillen en verrast daarbij niet enkel zijn vrouwtje maar ook onverschillige kippen of katten die hij tegenkomt op zijn versiertoer.

Wat hij dan ook doet - en daarmee komen we bij het hoofdonderwerp van deze blog - is roepen. In deze lenteperiode doet hij dat consequent bij zonsopkomst en -ondergang en daarbij vindt hij dat het geluid beter klinkt vanaf het dak van de buren. Het is een heel spektakel en een van onze buren is daar niet langer van gediend.

Voed uw pauw op

Het is niet mijn intentie om een discussie uit te schrijven dus dat ga ik ook niet doen. We begrijpen de ergernis en voelen ons verantwoordelijk, maar er valt niks op te voeden aan een vogel. Een vogel vliegt en roept en heeft niks met een muur of perceelgrens.

De enige manier om de pauw met zekerheid op ons terrein te houden is door hem te knippen en op te hokken. Dat vinden we naar voor het dier want hij leeft gewoon vrij in onze tuin en moet kunnen wegvliegen voor een marter of vos. Strikt genomen is hij niet eens van ons. Hij heeft zelf gekozen om bij ons komen wonen. Dan gaan wij hem toch zeker niet in een hok steken? Het roepen houdt vanzelf weer een keer op.

Maar we voelen aan dat dit argument niet landt bij de betreffende buren. Ze blijven klachten indienen.

Conclusie, we zoeken een nieuwe plaats voor de pauw en zijn vrouwtje. Maar, dat moet dan wel een plaats zijn waar ze minstens zoveel groen en vrijheid krijgen als bij ons.

Zo liepen we een aantal dagen geleden dus op een paardenweide in de middel of niks. Het perceel was omringd met bomen en landerijen. De buren moest je bijna met een verrekijker zoeken. Je hoorde een groep ganzen kwaken, maar verder was het er heerlijk afgelegen en rustig. Er was wat ons betreft geen reden tot twijfel: het was de perfecte plek!

Daar mogen onze buren nu gaan wonen... 😉
ik bedoel de pauwen.

Terwijl we een kop thee drinken met de eigenaars van deze bijzondere plek en de verdere details bespreken van de verhuizing, kijk ik naar de paarden in de ondergaande zon. Als ik het hier fijn vind en de pauw vindt het fijn bij ons, betekent dat dan automatisch dat hij het hier ook fijn gaat vinden?

Dan laat ik die gedachte direct weer los. Wat maak ik mezelf wijs? Wat ik vind, is totaal niet aan de orde. Want een pauw doet wat hij wil.

En het voelt het alsof er iets van mij af valt.