Even kijken in het dierenasiel

Eerder deze maand ging ik foto’s maken bij de open deur dag van het Dierenasiel in Lommel. Piepende honden in een hok. Hoe mooi verzorgd ook. Je moet al echt een hart van steen van hebben - of een enorme hekel aan honden- wil het je niet raken. Als ik niet een paar dagen eerder een puppy had gehaald dan stond ik nu op de lijst van adoptanten. Ik zag zeker 3 diertjes die ik zo had meegenomen naar huis.

Al deze honden waren ooit ook schattige, donzige puppies die met bolle buikjes door de woonkamer gleden op onvaste pootjes. Precies zoals mijn puppy nu. Iemand koos hun, gaf hun een naam, de verwachtingen waren hoog. Tot er iets mis liep waardoor ze ze weg moesten. Het kan geen kwaad om daar af en toe bij stil te staan.

Een mens kan zich vergissen; de hond kan een lastig karakter hebben; de familie en woonsituatie wijzigt of er zijn andere onvoorziene omstandigheden. Ik herinner mij hoe mijn ouders ooit naar een herdershond gingen kijken, 6 jaar oud, waarvan de baas al op 40 jarige leeftijd was overleden. Ik kan me zo voorstellen dat een dergelijke scenario niet in de lijn der verwachtingen lag bij een jonge dertiger toen hij de pup ging halen. Niet elke hond in het asiel is verwaarloosd of slecht behandeld. Veel honden vinden trouwens ook een nieuwe baas.

Ik heb dat opgezocht omdat je bij een bezoek aan het asiel al vlug het idee krijgt dat mensen ontzettend slecht omgaan met dieren. Als je kijkt naar de cijfers van dierenwelzijn, gepubliceerd op de site van de Vlaamse overheid dan is het aantal geregistreerde honden dat in het asiel belande inderdaad lichtjes gestegen tot een 10% per jaar. Anderzijds is het percentage dat een nieuwe baas vindt of terug gaat naar de eigenaar steeds hoger. In 2023 was dat zelfs 94,6%. Dat vind ik geen slechte score. Soms sterft een hond nog in het asiel of krijgt ze euthanasie, maar in 2023 was dat (maar) 3,1%.

Dan heb ik het wel over honden en niet over bijvoorbeeld katten. Het idee dat in 2023 bijna 27.700 katten werden opgevangen in de Vlaamse dierenasiels is hallucinant. Anderzijds is ook 85% van de katten dat jaar weer geplaatst.

Dus ze doen dat goed daar in de asiels. Ook al heb ik bij mijn eigen zoektocht naar een hond heel wat geklaagd: ‘dat de asiels tegenwoordig meer weghebben van een Fort‘ en ‘waarom ik in vredesnaam 20 pagina’s moest invullen voor ik überhaupt een afspraak mocht maken voor bezichtiging?!’ Nu ik zag hoe de honden piepten en blaften bij het zien van al die mensen begreep ik wel waarom je niet gewoon even kunt gaan kijken. Het levert die beestjes enorm veel stress op.

Ze kunnen beter een ritme opbouwen en weer wat vertrouwen krijgen onder het kundig oog van de verzorgers voor ze kennis maken met een mogelijk nieuwe baas.

Dat gezegd zijnde hoop ik dat ze allemaal, de ruim 40 honden die daar zaten, vlug een nieuw huisje vinden.

De schichtige collie met een bruin en blauw oog; de drukke Mechelaar van 8 maanden die al bij 4 verschillende gezinnen had gewoond; de bijzonder lieve boeren fox die maar bleef knuffelen met haar verzorger; het pluizige, bruine hondje dat het hele publiek inpalmde en die lieve basset met zijn guitige, witte snuit, die ik echt wel zijn oude dag gun bij een baas met tuin, precies zoals de presentator voorstelde.

Een van mijn favoriete die middag was overigens geen hond, maar een kat. Een exemplaar van enorme proporties, genaamd Fons. Hij had die ongeïnteresseerde blik van een kater die wel wat beters te doen heeft dan bezoek ontvangen. Dat vond ik grappig. Ik zou hem zo meenemen en herdopen tot F(r)ons. Hij trok alvast heel veel aandacht, ook van de bezoekers. Dat moet goedkomen, toch?

Bron cijfers: vlaanderen.be