Voor mij is schrijven als spelen.
De fun om in de meest stoffige hoekjes van je brein te zoeken naar een nog betere formulering van een zin.
Iemand die graag schrijft of veel schrijft, herkent dit. Waarom zou je daarvoor een tool inzetten?
Zo’n zin waar je op kan kauwen en onder de douche nog over nadenkt.
Omdat je weet dat het beter kan, indringender.
Omdat er mensen zijn die minder handig zijn met tekst en voorheen jou geld moesten betalen om dit voor hun te doen. Ineens is er een goedkoper en sneller alternatief.
Zo’n intro waar je in de eerste minuten van je slaap de oplossing voor denkt te hebben, maar je bent zo moe.
‘Morgen schrijf ik het op’, denk je dan. ‘Dit is zo goed, dan weet ik het vast nog wel’.
Niet dus.
Ineens is er een generatie die sneller is dan jij. Niet in schrijven, maar in prompts ingeven. Dat is de toekomst van je vak: prompts schrijven en strategisch inzetten.
Soms hangt het met kleine weerhaakjes aan je bewustzijn en voel je dat het bijna komt, maar het vloeit nog niet over op je papier (of scherm).
Een beetje zoals deze zin.
Omdat we allemaal behoefte hebben aan nog meer tekst, blijkbaar. Liefst op een nog sneller tempo. Zodat we altijd zichtbaar zijn.
Dus je zal schrijven en nog eens herschrijven.
Weer lezen en inkorten.
Tekst die we de wereld in slingeren, heel goed wetende dat niemand het echt leest omdat er al zoveel tekst is met ongeveer dezelfde inhoud. Zoals die andere tekst die we zelf ook maar half hebben gelezen.
Het lijkt op tekst dus het is goed.
Alinea’s wisselen.
Nog korter …
De enige die nog echt aandachtig lijkt te lezen is AI. Met een snelheid om u tegen te zeggen, worden goede teksten gereproduceerd tot iets luchtigers om het daarna nog eens te herkauwen.
Dan de euforie van weten dat het goed begint te lopen.
Dat je tekst beter wordt en de boodschap duidelijker.
Ondertussen vergeten wij hoe het voelt om zelf te schrijven en zelf te lezen. We vergeten hoe het überhaupt voelt om iets te doen met rust en concentratie.
Ineens staat het op papier en je voelt dat het juist is.
Het lijkt alsof dit altijd de tekst was.
De eerdere versies zijn vergeten.
Of nog erger; we vergeten hoe het voelt om te spelen met dat stukje in onze over-gestructureerde hersenpan dat ze het creatief brein noemen.
Wat je wilde zeggen is gezegd.
Dit is het proces.
Je zou het niet anders willen.
Member discussion